Über mich
Vita
10 Fragen
Meine Aufgaben
Bücher
Filme
Meine Vision
Meine Wünsche

Über mich
Vita
10 Fragen
Meine Aufgaben
Bücher
Filme
Meine Vision
Meine Wünsche

Über mich
Vita
10 Fragen
Meine Aufgaben
Bücher
Filme
Meine Vision
Meine Wünsche

GEBOREN12.03.1979
GEBURTSORTNeumarkt I.D. Opf., Bayern
BERUFSurvivalexperte
GRÖSSE
1,94 m

GEWICHT
78 kg
SCHRITTLÄNGE93 cm
GEBOREN
25.07.1985
GEBURTSORTLangenhagen
BERUFWandermöNch, Webnomade
GRÖSSE
1,93 m
GEWICHT
73 kg
SCHRITTLÄNGE85 cm
Über mich
Vita
10 Fragen
Meine Aufgaben
Bücher
Filme
Meine Vision
Meine Wünsche

Über mich
Vita
Meine Aufgaben
Meine Vision
Meine Wünsche

lees meer
HEIKO GÄRTNER DE WERELDREIZIGER
HEIKO GÄRTNER
DER WELTREISENDE
Sinds 01.01.2014 is het meest nauwkeurige antwoord op de vraag wie of wat Heiko Gärtner is: Hij is een wereldreiziger. Want op deze dag begon hij samen met zijn vriend en collega Franz aan het grootste en spannendste project van zijn leven. Gewapend met een pelgrimswagon vol met bagage vertrekken de twee avonturiers op een reis rond de wereld. En dat betekent echt de hele aarde. Dus niet eens rond de buitenkant, maar om door elk land op elk continent te dwalen, voor zover de politieke en geografische ligging van het land dat toelaat. Maar het bijzondere aan deze reis is de manier waarop Heiko en zijn reisgenoot zich bewegen en hoe ze hun dagelijkse leven leiden.
Omdat uw reis geen vakantiereis is, is het een wereldreis te voet en zonder geld!
Toen ze besloten hun sedentaire leven op te geven om nomaden, ontdekkingsreizigers en wereldreizigers te worden, besloten ze ook dat ze voortaan zoveel mogelijk in harmonie met zichzelf en hun omgeving wilden leven. Omdat hun reis vooral een Medicijnwandeling moest zijn, een genezingsreis. Om dit te laten slagen, moesten ze een manier vinden om zo min mogelijk schade en vernieling te veroorzaken als reizigers. Of en hoe ze slagen kun je lezen in hun reisdagboek. Lees meer...
TEILE
+1
HEIKO GÄRTNER DER OVERLEVINGSEXPERT
Heiko Gärtner voelde al vroeg dat hij een overlevingsprofessional wilde worden. Zijn doel was om voorbereid te zijn op het onverwachte. Al als kleine jongen las hij in de overlevingsboeken van Rüdiger Nehberg om zijn overlevingskennis te vergroten. Welke natuurlijke vaardigheden heb ik nodig om te overleven? Heiko Gärtner stelde zichzelf deze vraag keer op keer.
Er waren miljoenen vragen in de achtjarige jongen en hij heeft nooit een kans gemist om naar antwoorden te zoeken. Dus zijn Bushcraft vaardigheden werden steeds beter. Hij leerde dat schorpioenen met een kleine schaar gevaarlijk zijn omdat ze veel gif bij zich dragen en dat schorpioenen met een grote schaar maar weinig gif in hun angel hebben. Beetje bij beetje leerde hij de verschillende methoden om water te behandelen met hulpmiddelen zoals waterfilters, sterpen of chloortabletten. Hij stak rivieren over met behulp van hulpmiddelen en probeerde stromingen over te steken. Later bouwde hij zwemhulpmiddelen van bladeren of riet, zelfs een boot. Hij sliep in brandbedden, overwinterde bij -25°C met een onderbroek in een volgepropte bladhut en bouwde zelf een schuin dak waarin hij maandenlang buiten woonde. Zo werd de wildernisliefhebbende jongen eindelijk een expert op het gebied van overleven, bushcraft en zelfvoorzienend leven in de natuur.
Op 25-jarige leeftijd begon hij met lesgeven en opende hij zijn eigen wildernisschool, waar hij onder andere overlevingstrainingen aanbood die moeilijker en realistischer waren dan alles wat ooit eerder in Duitsland over dit onderwerp werd aangeboden. Als je meer wilt weten over overleven en wildernis, kun je een kijkje nemen op de Survival Wiki! Lees meer ...
TEILE
+1
HEIKO GÄRTNER DE EXPEDITIELEIDER
HEIKO GÄRTNER
DER EXPEDITIONSLEITER
Het buitenland heeft altijd al een heel bijzonder effect gehad op Heiko Gärtner en daarom kon hij zich lange tijd niets mooiers voorstellen dan het leiden van expedities naar verre landen. Vele jaren lang bleef dit een droom die even onbereikbaar leek als een expeditie naar de sterrenhemel.
Maar eindelijk was het zover! Geheel onverwacht kwam Heiko op de mogelijkheid om deel te nemen aan een Canadese expeditie. Voor hij het wist, bevond hij zich midden in de wildernis van Alaska, in de Yukon- en Tesslan-Terretorium. Dit was een gebied dat ongeveer drie keer zo groot is als Duitsland, maar waar bijna geen mensen wonen. Natuurlijk waren er hier geen wegen en dorpen. Alleen bossen, meren, dieren en bergen. Het avontuur dat Heiko beleefde in dit droomachtige gebied vol rijkdom en schoonheid was om zijn leven voorgoed te veranderen.
Nu hij ooit bloed en vrijheid had geproefd, was er geen houden meer aan. Verdere expedities naar Thailand, Oekraïne, IJsland en andere uithoeken van de wereld volgden.
Later nam hij het zelfs over als assistent-leider van een Nieuw-Zeelandse expeditie, waar hij nu verantwoordelijk was voor de veiligheid van de deelnemers. Daarmee waagden ze zich nu verder dan hij gewend was. Ze maakten niet alleen uitgebreide wandelingen in het Nieuw-Zeelandse oerwoud, maar moesten ook per helikopter midden in de wildernis worden afgezet om vervolgens de weg terug naar de beschaving te vinden op dierensporen. De bekroning van deze extreme expeditie was de oversteek van een grot, die deels onder water lag. Lees meer ...
TEILE
+1
HEIKO GÄRTNER DE DIERENFOTOGRAAF
HEIKO GÄRTNER
DER TIERFOTOGRAF
Al als klein jongetje had Heiko de grote droom om dierenfotograaf en dierenfilmer te worden. Hij was dan ook erg blij met zijn eerste echte camera, waarmee hij het bos in kon gaan en foto's kon maken. Hij fotografeerde alles wat niet aan de bomen zat op drie uur. En indien nodig heb ik de boom gewoon gefotografeerd. Later, toen zijn schooldagen ten einde liepen en hij moest beslissen over een beroep, ondervond hij echter een grote teleurstelling. Er was geen speciale opleiding tot dierenfotograaf. Hij bladerde door hele catalogi met vacatures, maar kon zijn droombaan nergens ontdekken. Er was geen opleiding tot natuurfotograaf, noch op het gebied van insectenfotografie, onderwaterfotografie of huisdierfotografie. Wat moet hij dan doen? Moet hij de handdoek in de ring gooien? Natuurlijk niet. In plaats daarvan begon hij zichzelf fotografie te leren door middel van seminars en bijscholing, maar ook door zelfstudie.
Hij ontdekte al snel dat bijna geen enkele andere tak van de fotografie zo gevarieerd en fascinerend, maar ook zo veeleisend is als die van de dierenfotografie. Heiko moest dus eerst leren welke soft skills nodig zijn voor een goede foto van vos, haas en CO. Want in tegenstelling tot mensen, landschappen of gebouwen zijn de meeste dieren niet bereid om gewoon voor de lens te staan en bewegingsloos te blijven. De diermodellen hebben hun eigen wil, zijn meestal verlegen of goed gecamoufleerd en laten zich zelden overhalen tot gewenste houdingen.
Voordat Heiko zijn eerste fascinerende dierenfoto's kon maken, moest hij op een bittere manier leren dat goede fotoapparatuur essentieel is voor dieren- en natuurfotografie. Hoe meer hij zich bezighield met wildernis en overleven, hoe beter hij werd in camouflage, bedrog en sluipen. Zijn zintuigen gingen ook open, zodat hij veel eerder dan voorheen dieren kon ontdekken. Zo is hij nu in staat om steeds meer foto's van dichtbij of vanuit ongewone perspectieven te maken. Telkens als hij het gevoel had dat hij erin geslaagd was een foto te maken, was hij zo vol verwachting en enthousiasme dat hij nauwelijks kon wachten om het beeld te ontwikkelen of het op groot formaat op de computer te bekijken. Maar steeds weer realiseerde hij zich dat, hoewel hij het perfecte moment voor zijn dierenfoto had gevangen, de foto zelf nutteloos was. Waarom dit zo is, kun je lezen in de fotografie-wiki! Lees meer ...
TEILE
+1
HEIKO GÄRTNER DE SCHRIJVER
HEIKO GÄRTNER
DER SCHRIFTSTELLER
Hoe meer Heiko Gärtner zich bezighield met de onderwerpen die hem interesseerden, hoe meer hij zich realiseerde dat er hier een bijna onuitputtelijk spectrum aan kennis aanwezig was. Het was zo erg dat het onmogelijk was om het allemaal in je hoofd te houden. Dus begon hij de dingen op te schrijven die hij had ontdekt. Aanvankelijk hield hij een soort kennisdagboek bij, maar al snel merkte hij dat dit veel te verwarrend werd om er later zijn weg in te vinden. Uiteindelijk veranderde het in een soort archiefsysteem en vulde het in de loop van de tijd hele archiefkabinetten met spannende feiten, bevindingen, theorieën en onderzoek over genezing, natuur, leven en nog veel meer.
Aan de andere kant groeide de bibliotheek ook, die probeerde deze kennis te achterhalen. Maar zelfs als kleine jongen wist hij dat boeken waardevolle bronnen van informatie zijn, maar dat echte, diepe kennis er nooit uit voortkomt. Dit kan alleen worden verkregen door persoonlijke ervaring. Dus ging hij de wereld in en controleerde de informatie die hij uit de boeken had gekregen. Hij bezocht universiteiten en instituten om te leren van de studies van wetenschappers. Later deed hij zelf onderzoek en voerde hij studies uit met kankerpatiënten, massamoordenaars, drugsverslaafden, slachtoffers van geweld en vele andere groepen mensen. Zijn doel was om erachter te komen hoe ziekten, lijden en geweld ontstaan en of er een patroon achter zit, door middel waarvan men meer geluk, tevredenheid en vreugde in het leven kan bereiken.
Al snel realiseerde hij zich dat de wetenschap alleen deze vragen niet voor hem kon beantwoorden. Dus zocht hij verdere meningen en reisde hij de wereld rond om te leren van primitieve volkeren en andere culturen.
Zo werden beetje bij beetje de eerste scripts voor boeken over genezing, de ontwikkeling van de ziekte, diagnostische methoden en nog veel meer geschreven. Heiko Gärtner heeft in de tussentijd een deel ervan kunnen publiceren, maar er is nog veel meer in de mappen opgeslagen en wachtend op beschikbaarstelling aan het publiek. Hier vindt u de reeds verschenen boeken van Heiko Gärtner.
TEILE
+1
HEIKO GÄRTNER DE EXTREME JOURNALIST
HEIKO GÄRTNER
DER EXTREMJOURNALIST
Naast zijn werk als auteur zocht Heiko Gärtner altijd naar andere manieren om zijn kennis met anderen te delen. Zo begon hij al snel te werken met verschillende radiostations, televisiestations, tijdschriften en kranten, en was hij voor hen beschikbaar als expert voor technische reportages in zijn vakgebied. In het proces rijpte een idee in hem. Wat zou er gebeuren als men de verschillende situaties waarin mensen leven niet alleen van buitenaf zou bekijken en uitleggen, maar ze ook echt zou ervaren? Zo ontstond het idee van extreme journalistiek, waarbij de journalist zich altijd in de rol plaatst van degenen over wie hij wil berichten.
Het eerste project van dit type was een tocht waarbij Heiko Gärtner in drie maanden tijd 3300 km door Europa heeft gelopen met niets meer dan stenen apparatuur en zonder een cent aan geld. Het doel was om te herscheppen hoe mensen in het Stenen Tijdperk leefden door hun situatie zo dicht mogelijk te benaderen en zelf verschillende technieken uit te proberen. Toen Franz zich een paar maanden later bij hem aansloot en vanaf dat moment deel uitmaakte van de Wildernesschool, begonnen ze nog meer ongewone projecten op te zetten. Ze reisden als blinde mensen door het land en leefden op straat met daklozen, drugsdealers, prostituees en andere grensoverschrijders. Ze waren enerzijds geïnteresseerd in hun eigen leersucces en anderzijds in het opleiden van de gebieden van het leven en onze maatschappij waar we anders weinig over weten. Door dit werk, in combinatie met hun steeds ongebruikelijker en taaier wordende overlevings- en woestijncursussen, werd de pers zich er ook steeds meer van bewust. Steeds meer werd duidelijk dat Heiko over het algemeen als de zwaarste overlevingstrainer werd beschouwd en dus werd hij als wildernis expert uitgenodigd voor programma's als Gallileo, World of Wonders, TerraXpress en zelfs een Japanse documentaireshow. Klik hier voor de persoverzichten. Lees meer ...
TEILE
+1
HEIKO GÄRTNER DE TRACKER
HEIKO GÄRTNER
DER FÄHRTENLESER
Voor Heiko Gärtner was de school altijd vooral een plek die hem ervan weerhield om te leren en te onderzoeken. Hij kon niet begrijpen waarom hij urenlang op een ongemakkelijke houten stoel moest zitten luisteren naar de slaapverwekkende woorden van zijn leraren, terwijl er een wereld vol mysteries, wonderen en geheimen was, die allemaal ontdekt en verkend wilden worden. Niet eerder had hij de schoolklok geluid dan dat hij het bos in ging en alles wat hem onbekend was onder de loep nam. Ontelbare keren pakte hij resten van bont, pellets, slogans of zelfs planten met sporen van voedsel en stampte samen met zijn modderige laarzen de kleine bibliotheek om de hoek in. Vol afschuw staarde de bibliothecaris naar zijn tafel, die bedekt was met dierensporen, terwijl Heiko in boeken keek om uit te vinden wie deze sporen had achtergelaten.
Later vond hij mentoren die hem op dit gebied les konden geven. In het begin was het zijn eigen oom, met wie hij urenlang door het bos kon dwalen. Later was het een grote verscheidenheid aan wildernis experts, variërend van jagers, wildernis schooldirecteuren, biologen en natuurfotografen, vallenzetters, rangers en hervestigers tot sjamanen, krijgers en verkenners van primitieve volkeren, die hem een inzicht gaven in hun manier van opsporen. Heiko ontdekte dat er hier geen grenzen zijn. Zo leerde hij een jonge indiaan kennen, die niet alleen kon vaststellen welke diersoort het was, maar ook wanneer het was gepasseerd en waar het naartoe had kunnen gaan. Hij kon zelfs het individuele dier een naam geven, omdat hij al zijn dierenvrienden hier in het bos een naam had gegeven.
Een medicijnman daarentegen leerde hem niet alleen de fysieke sporen die een dier in het bos achterlaat waar te nemen, maar ook de energetische sporen.
Al deze kennis hielp hem niet alleen om een overlevings- en wildernisdeskundige te worden die zichzelf volledig zelfvoorzienend kon voeden vanuit de natuur. Het liet hem ook zien hoe hij later een spoorzoeker van de ziel en de maatschappij kon worden. Allereerst had hij geleerd om niet alleen een enkel stapzegel te herkennen, maar de totaliteit van alle sporen en uit alle details een puzzel samen te stellen, die je vervolgens meer over de situatie vertelt dan je had kunnen dromen. Nu besefte hij dat hij dezelfde techniek ook kon gebruiken om bijvoorbeeld te achterhalen wat de psychologische kernoorzaak van een ziekte was, of welke van de vele stukjes informatie over een onderwerp overeenkwamen met de waarheid en welke daarentegen bedoeld waren om verwarring te zaaien, te manipuleren of af te leiden. Je kunt de resultaten van deze sociale zoektocht naar aanwijzingen lezen in de waarheidswiki.
TEILE
+1
HEIKO GÄRTNER DE MENTALE COACH
HEIKO GÄRTNER
DER MENTALCOACH
Net zoals hij als kleine jongen gefascineerd was door het speuren in het bos en de weilanden, was hij als jongvolwassene gefascineerd door het speuren in zijn ziel. Op basis van zijn eigen medische geschiedenis werd hij zich ervan bewust dat je niet zomaar ziek wordt. Veel meer, er leek altijd een reden te zijn dat hij nu precies deze ziekte kreeg, precies deze ziekte. In eerste instantie kon hij het niet uitleggen en begreep hij de verbanden niet. Maar nu al was het hem duidelijk dat er meer te ontdekken valt op dit gebied.
De vraag bleef hem afluisteren. Er moest ergens een verband zijn en hij was vastbesloten om dat uit te zoeken. Eerst doorzocht hij alle bibliotheken die hij op het gebied van de geneeskunde kon vinden. En inderdaad! Er waren al enkele onderzoekers geweest die zich dezelfde vragen hadden gesteld. En ze hadden al waarnemingen en studies gedaan. Beetje bij beetje kwam hij erachter dat mensen zich al duizenden jaren bewust waren van de verbanden tussen lichamelijke afwijkingen en ziekten. De genezingsmethoden van vele oude en natuurlijke culturen waren hierop gebaseerd. En zelfs vandaag de dag werd de techniek in onze westerse beschaafde wereld nog steeds gebruikt. Maar Heiko moest zich realiseren dat het vandaag de dag niet meer gebruikt wordt om mensen te genezen, maar om te erkennen hoe groot het risico op bepaalde ziekten is. Toen hij voor een verzekeringsmaatschappij werkte, was zijn eerste taak dus het beoordelen van de kans dat een potentiële klant in de nabije toekomst ziek zou worden op basis van externe fysieke kenmerken.
Maar hij was niet alleen geïnteresseerd in de diagnose van het gezicht, maar in de hele psyche van de mens. Hoe ontstaan angsten en hoe beïnvloeden ze onze gezondheid en ons gedrag? Hoe kunnen de acties van mensen worden voorspeld? Waardoor kunnen ze worden beïnvloed of zelfs gemanipuleerd? Welke triggerpoints hebben we zelf die ons gevoelig maken voor manipulatie van buitenaf? En hoe kunnen we ons van hen bevrijden?
De volgende jaren werden gevuld met een kleurrijk palet van de meest uiteenlopende opdrachten, die tot ver in Europa verspreid waren. Hij gaf teamtrainingen en bedrijfstrainingen in Neder-Beieren, werkte met psychologisch opvallende kinderen in het Altmühltal, zorgde voor criminele en drugsverslaafde kinderen in de Eifel, gaf individuele seminars in Polen, organiseerde overlevingstrainingen in Oostenrijk en leidde expedities in IJsland. In de loop van de tijd nam hij steeds vaker de rol van mental coach op zich, evenals die van mentor en levensadviseur. Meer hierover is te vinden in de Psychologie-Wiki.
TEILE
+1
HEIKO GÄRTNER DE BEVEILIGINGSBESCHERMING
HEIKO GÄRTNER
DER HÖHLENRETTER
Op de vraag naar zijn roeping herinnerde Heiko herhaaldelijk aan zijn kernthema's, waarvan hij wist dat ze een belangrijke rol speelden in zijn leven. Aan de ene kant was er het onderzoek, de ontdekking en de verkenning die zijn avonturenhart sneller deed kloppen. Maar het was net zo belangrijk voor hem om te genezen en te helpen. Hij wilde iets bijdragen aan het leven van de mensen en zo de wereld als geheel een betere plek maken. Dus hoe kon hij deze wensen en eisen combineren? Bij het zoeken naar een antwoord op deze vraag kwam hij een advertentie van de Beierse Berg- en Grottenreddingsdienst tegen, die hem meteen aansprak.
Kort daarna bevond hij zich in een seminariezaal in het Frankische Zwitserland met een groep gelijkgestemden. Hier werd hij in de komende maanden opgeleid om in Duitsland, maar ook in Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk en andere delen van Europa in grottenredding te werken. Natuurlijk ging hij ook steeds weer de bergen in om zijn praktijkervaring te trainen en te oefenen. Naast de intensieve training in speleologie omvatte de training ook het leggen van veiligheidsroutes, het redden van slachtoffers, het verkennen en ontwikkelen van nieuwe, onbekende grottenstroken, evenals grotduiken en eerste hulp bij verwondingen.
Het tweede deel van de training betrof de redding in de bergen, d.w.z. het terughalen van gewonden of verloren gegane mensen van onbegaanbaar terrein. Dit omvatte helikopterredding, het herstellen van gewonde klimmers van rotswanden, het opsporen van begraven wandelaars of skiërs van lawinebegrafenissen, en het vasthouden van warmte voor mensen met onderkoeling. Daarbij werden de stagiairs herhaaldelijk geconfronteerd met nieuwe uitdagingen die hen tot het uiterste dreven. Alleen zo konden ze optimaal voorbereid zijn op een noodsituatie. Voor hen was het niet alleen belangrijk om alle technieken op het gebied van klimmen, abseilen, grotduiken, eerste hulp en personeelsredding onder de knie te krijgen. Ze moesten ook al deze dingen volledig foutloos kunnen doen onder extreme stressomstandigheden en psychologische druk. Lees meer...
TEILE
+1